Meneer

Interessant woord is `woordvoerder’. In wezen zijn we natuurlijk allemaal woordvoerders, maar we weten wat er met een woordvoerder wordt bedoeld: iemand die namens de overheid het woord voert. Of namens iemand die zelf geen tijd of zin heeft het woord te voeren. 
Waarom ik de functie interessant vindt, is omdat je zelden meemaakt dat een woordvoerder wat zegt waar we iets aan hebben. Het is net alsof de opdracht aan de woordvoerder is: niets zeggen maar de indruk wekken dat je dat juist wel doet.
Een woordvoerder moet een zeker talent voor het voeren van het woord hebben, bijvoorbeeld een handigheidje opdissen: een typerende uitspraak een paar keer intens herhalen, ook al is het een uitspraak met minimale zeggingskracht.
Gisterochtend was er een gesprekje met de woordvoerder van de Rotterdamse politie. Nee, het was niet echt een gesprekje, maar zoiets, nog minder dan dat. Onderwerp was de voortvluchtige man die werd gezocht voor de dodelijke schietpartij bij een winkelcentrum in Zwijndrecht. Misschien is die inmiddels gepakt, maar gisterochtend nog niet. 
Het typerende zinnetje van de woordvoerder was: “We willen deze meneer zo snel mogelijk van de straat halen.” Zei ze twee keer en meer had ze niet te zeggen of wilde ze niet zeggen. Het zinnetje is een sterk voorbeeld van een open deur. Het is vanzelfsprekend dat de politie dat beoogt, te vanzelfsprekend voor woorden, maar het klinkt stoer en vastberaden, vooral door dat `meneer’ en `van de straat’. Ze zegt het ook namens ons, want we willen het allemaal graag: meneer weg van de straat.
Wat de functie van woordvoerder niet makkelijk maakt zijn de gestelde vragen, gisteren of de politie wist waar de voorvluchtige was.