Knietje

Grenzen zijn barrières die steeds ingewikkelder worden. Grenzen tussen mensen, bedoel ik. Ze worden onbedoeld sneller overschreden dan ooit.
Het nieuwe flirten is een documentaire die op youtube te zien is. Of ik die ga kijken, weet ik niet. Waarschijnlijk word ik er zenuwachtig van. Wel lees ik erover. Bijvoorbeeld een gesprekje met een datingcoach: “Als ik vind dat een vrouw een sexy kont heeft, zou ik dat vroeger waarschijnlijk wel hebben gezegd. Nu minder snel, want dan word je langs vijf kanten gecanceld.”
Van de tijd waarin het blijkbaar normaal was zoiets te zeggen, herinner ik me niets. Toen ik puber was en daarna min of meer volwassen werd, waren we allemaal in de ban van feministische golven, of je nu wilde of niet. Ze hadden nummers, die golven, maar de volgorde ben ik kwijt. Je leerde wat je plek was. Een deur openhouden voor een vrouw was een sollicitatie naar een knietje, want dan was je een vies machozwijn. Even wennen, maar ook duidelijk. 
Angsthazen werden we. En die haas krijg je er nooit uit. Deze week stond ik op een feestje te praten met een vrolijke kennis. Ze lijkt sprekend op de door mij bewonderde Franse actrice Juliette Binoche en had een kersenrode jurk die haar schouders bloot liet en haar fenomenaal stond. Zei ik niets over (`vies machozwijn’). 
Ze stelde een vraag, de muziek stond erg luid, we konden elkaar nauwelijks verstaan, ik praatte hard in haar oor en zonder dat ik het in de gaten had, lag mijn hand op een van haar schouders. Per ongeluk! Ze sloeg die niet nijdig weg, maar toen ik later naar huis liep, schuurde er schuldgevoel. 
Dag erop kwam ik haar tegen bij de fietsenmaker. Ze deed alsof er niets aan de hand was. Opluchting tilde me op!