Innemend

Er werd een verdwenen tijd opgeroepen, gisteren in deze krant, in het artikel over actrice en zangeres Marijke Merckens die vorige week overleed. Ze is 83 geworden.
Wim Sonneveld werd eindelijk weer eens genoemd. Zij assisteerde hem in drie van zijn onemanshows. Wim Sonneveld kreeg een toelichting: een van de grootste cabaretiers en zangers van afgelopen eeuw. Ja, dacht ik, waarschijnlijk zijn er mensen van nu die dat niet weten. 
Die onemanshows waren in de jaren zestig op televisie te zien (dan was het `stil op straat’) en stel dat die herhaald werden, wat zouden we ervan vinden? Niet alleen de kijkers van toen, maar ook de generatie aan wie verteld moet worden wie Sonneveld was. We zullen zien hoe goed het was, maar waarschijnlijk vinden we het ook een beetje te braaf, te traag, misschien zelfs oubollig, niet alles, maar veel. De charme van Marijke Merckens was stralend, daar zal iedereen het over eens zijn.
Haar televisiedebuut was in de serie Pipo de Clown, in het avontuur Pipo en de Waterlanders. Ik las het, ik wist het niet meer, terwijl ik zeker gekeken zal hebben. Er was weinig televisie voor kinderen, wekelijks twee `kinderuurtjes’ en van wat er was, ontging ons geen seconde. 
Heb het even opgezocht. Pipo en de Waterlanders werd uitgezonden van oktober 1963 tot en met juni 1964, lang avontuur dus.
Pipo zelf vond ik niet fascinerend. Ik keek vooral vanwege de andere karakters, de Dikke Deur, de indiaan Klukkluk en de zigeuner Felicio. Mijn vrienden en ik deden ze na.
Marijke Merckens was er ook bij en zij speelde Toedeloe. Ergert me enorm dat ik niet mee weet wie Toedeloe was. Vast innemend. Woord zou weer gangbaar moeten worden, toedeloe. Klinkt knus. En vrolijk.