Honden

Las in deze krant een interview met mevrouw Kaag, wat ik altijd graag doe, want wat ze zegt, gaat meestal ergens over en dat vind ik tussen alle politieke waaitaal verfrissend.
Aan het slot wordt haar gevraagd of ze het `eigenlijk nog leuk’ vindt in Den Haag. Ben er een voorstander van het woord `eigenlijk’ zo veel mogelijk te mijden, zéker in combinatie met `leuk’.
Mevrouw Kaag antwoordt: “Ik heb nooit gezegd dat het leuk is. Ik heb altijd gezegd dat het belangrijk is. Eervol en belangrijk. Mijn definitie van leuk is meer iets als met de honden wandelen.”
Ik las het gesprek vroeg in de ochtend, keek even op en daarna naar de straat die sinds die autovrij werd verklaard, een wandelroute is voor honden en hun baasjes (m/v/x). Vooral aan het begin van de dag. Zonder dat ik het bewust doe, kijk ik er soms naar, bijvoorbeeld om even te verwerken wat ik net in de krant las. Valt me op dat geen van die baasjes vrolijk kijkt. Alsof ze een taakstraf uitvoeren. Misschien is het buiten de bebouwde kom anders, zeg maar in de vrije natuur, misschien wandelt mevrouw Kaag dáár met haar honden en misschien word je dan automatisch vrolijk, omdat het, ja, leuk is. Volgens mij heb je er ook geen poepzakje nodig, want in de vrije natuur wordt het allemaal natuurlijk opgelost. Het poepzakje bezorgt de binnenstadsbaasjes weinig vreugde.
Vaak staan twee baasjes met elkaar te praten terwijl hun honden zich zitten te ontlasten. Nou ja, zitten, het is meer hurken. Terwijl ze in gesprek zijn, kijken ze elkaar niet aan, maar naar de honden, alsof ze scherp in de gaten willen houden of alles goed gaat. Waar kun je het tijdens die momenten over hebben? Den Haag? Wat er eigenlijk nog leuk is in het leven?