Krampachtig

In Utrecht ken ik maar een paar straten. Ik kom er regelmatig, midden in het land is het makkelijk afspreken, maar meestal op dezelfde plekken. Nu moet ik ergens zijn waar ik nog nooit geweest ben. 
Heb op de plattegrond gekeken, maar het straatje is zo klein dat het nauwelijks te vinden is. Natuurlijk, ik kan me laten leiden door wegwijzer op mijn mobieltje, maar daar wil ik het niet over hebben, want ben er onhandig in. Als ik de directieve stem inschakel, komt het meestal wel goed, maar dat doe ik alleen in de auto of op de fiets. Lopend vind ik het alsof ik niet helemaal bij zinnen ben. Ik weet dat mijn gezicht er pijnlijk krampachtig uitziet, wat door de concentratie komt. Is allemaal niet erg, maar toch voel ik verzet waarmee ik nauwelijks uit de voeten kan, wat lastig is als de weg zoekt in een stad die je onvoldoende kent.
Daarom spreek ik een vrouw aan die kwiek uit een kledingwinkel komt. Ze is vriendelijk en zegt dat weet waar de straat ongeveer is “maar ik zal even kijken”. En ze pakt haar mobieltje. Ze zegt: “Ik ben hier niet handig in.”
Ik zeg dat ik dat ook niet ben. Dat schept een band die helaas niet productief is.
Ze zegt dat ze in de buurt moet zijn van de straat die ik zoek: “Loop met me mee als u dat niet erg vindt.”
Ik heb weleens geschreven dat het dit soort toevallige situaties zijn die je leven ineens enorm kunnen veranderen: je vraagt iemand de weg, raakt verzeild in een betoverend gesprek en voordat je er erg in hebt ga je nog lang en gelukkig met elkaar leven.
Was hier trouwens niet het geval. Bleek wel een karwei de straat te vinden, we werden er een beetje zenuwachtig van, de vrouw en ik. 
Mijn bestemming was een wijnbar. Ontspannend eindpunt.