Kus

Hier om de hoek is een school waar basisonderwijs wordt gegeven, en daarom is het tussen kwart over 8 en half 9 altijd spitsuur. In de middag zal dat ook het geval zijn, maar dat maak ik nooit mee, omdat ik dan op een stille plek in huis zit.
Veel kinderen worden met de auto gebracht of in zo’n bakfiets. Ja, de school staat in een buurt waarin over welvaart niet veel te klagen valt. Soms verbaas ik me over kinderen van een jaar of zeven die in de bakfiets getransporteerd worden, maar die verbazing is natuurlijk niet de bedoeling.
Kinderen die alleen naar school lopen zijn een uitzondering. Het is aan hen te zien dat ze al wat meer meedoen met de grote wereld. Op de eerste dag van mijn lagere schooltijd werd ik gebracht door mijn moeder, daarna ging ik altijd lopend, maar onze straten zagen er anders uit, het verkeer was nog niet zo vijandig.
Sommigen worden ook lopend door een moeder of vader gebracht. Vaak zie je dat die ouders belangstellend en gezellig over de komende schooldag willen praten, maar de meeste kinderen hebben daar geen zin in, wat ik goed begrijp, het is allemaal al erg genoeg.
Gisterochtend belangrijk moment, mooi maar ook beetje schrijnend: een moeder geeft haar zoon, acht jaar denk ik, een kus bij wijze van afscheid en de jongen wendt zijn hoofd af, hij wil die kus niet. Niet meer, moet ik zeggen, misschien wel voor het eerst, want de moeder schrikt. Die schrik duurt maar even, dan knikt ze, met enig begrip. De jongen is al doorgelopen, met schouders vol verzet, kijkt niet meer om. 
De moeder kijkt hem na, een hand klaar om te zwaaien. Ze draait zich om, diep in gedachten. Een van die gedachten meen ik te kennen: alles is nu echt begonnen.