Zwemmen!

Waar ik te weinig bij stil wil blijven staan, is dat alle reclameberichten die ik in mijn mailbox ontvang, mijn eigen schuld zijn. Komt door hoe ik me digitaal gedraag, filmpjes die ik zie, informatie die ik aanvraag. Toverwoord is algoritme. In een groot en voor mij ondoorgrondelijk systeem ben ik bekend, terwijl ik niet weet hoe precies.
Gisteren kreeg ik een oproep me te verzekeren tegen hoge begrafeniskosten. Niet om gevraagd, maar blijkbaar is ergens geregistreerd dat ik daar best behoefte aan zou kunnen hebben. Of misschien is mijn leefwijze een open boek. 
Zojuist bekeek ik het bericht. Eerste vraag is logisch: begrafenis of crematie? De tweede vind ik opmerkelijk: of ik reeds overleden ben, verwacht dat binnen nu en 2 weken te doen of het komende half jaar of verderop in het jaar en als laatste of het nog niet aan de orde is?
Nuttige van zo’n vraag is dat je daarover gaat nadenken. Ook opgelucht dat je nog niet overleden bent, wat het invullen van een antwoord trouwens best gecompliceerd maakt. Ik besluit dat het voorlopig nog niet aan de orde is en over dat besluit ben ik tevreden. Tegelijkertijd dringt zich de behoefte op wat bewuster om te gaan met mijn voeding. Bewegen doe ik genoeg, maar ik begrijp dat het nooit genoeg kan zijn. Meer in de bergen wandelen, dat soort dynamiek. Zwemmen!
Snel ga ik door naar het volgende punt: locatie van overlijden. Mogelijkheden: thuis, ziekenhuis, verpleeghuis of `Weet ik nog niet’. Thuis lijkt me prettig, maar ik moet uiteraard bekennen dat ik het nog niet weet. Ik denk bijvoorbeeld ook aan Saint-Tropez, hotel La Ponche. Hoop gedoe voor nabestaanden, de rekening, repatriëring. Kan ik wel mooi nagaan wat ze voor me over hebben!