Verbindend

De Engelse keuken is tragisch, zo tragisch dat die ook een zekere mate van ontroering veroorzaakt. Als ik er ben, ga ik me niet aanstellen en doe gewoon mee en eet tussen de middag uit een krant melige, in oud vet gebakken frites met iets daarbij waarvan het best kan dat het ooit ergens gezwommen heeft. En in de vroege avond lauwe shepherd’s pie met grimmig doorgekookt gehakt erin. Daarom zijn de bierglazen daar ook zo groot.
De Britse koning had voor afgelopen zaterdag een gerecht tot officieel lunchgerecht uitgeroepen. De Britten moesten dat met elkaar eten `om eenzaamheid tegen te gaan en vriendschappen te doen opbloeien´. 
Het officiële lunchgerecht was een quiche met spinazie, tuinbonen en dragon. Hoe het nu met het Engelse volk gaat, weet ik niet. Ben bang dat een quiche uit de Engelse keuken niet echt verbindend werkt.
Snel terug naar eigen land en dan wil ik toch de aantekening kwijt dat ik de komst van de quiche altijd een beetje betreurd heb. Het lijkt wel of die er ineens was. Iemand vroeg je of je bij wijze van lunch een broodje kwam eten en je dacht dan aan een broodje kaas of ham of een eerlijke uitsmijter, maar nee, er stonden dwingende punten quiche op tafel.
`Wat wil je, een met geitenkaas of buikspek?’
Ben van plan ooit nog eens een klein, luchtig boek te schrijven over onbelangrijke veranderingen die zich in ons dagelijks leven voordeden, maar toch veranderingen met fascinerende gevolgen. Onze omhelzing van de quiche hoort daarbij. 
Met de quiche kwam er nog een andere bedreiging van simpel levensgeluk en we weten wat die was: de rucola. Eerst nog op een taai broodje met brie en muf walnootschraapsel, maar niet lang daarna overal.
Kom ik dus nog op terug.