Bedremmeld

Op de hoek van de straat staat een bestelbus met zo veel reclameteksten erop dat ik er even naar toe moet om die in alle rust te lezen. Is een afwijking, misschien een ziekelijke: ik wil alles tot me nemen wat zich binnen mijn gezichtsveld voordoet. Soms lukt het niet, ben ik blij om, maar meestal kom ik er niet onderuit.
Als ik voor de bus sta, zie ik dat het gaat om het eten van fruit tijdens werktijd. Veel uitroeptekens wrijven ons het belang ervan onder de neus. Ik knik natuurlijk, want besef enorm hoe gezond het is. Ook kan ik gelukkig tevreden en trots zijn want regelmatig pel ik tijdens het ijsberen een mandarijn of tik een aardbeitje weg. Ik kom niet meteen in de ban van een gezondheidssensatie, maar dat hoeft en kan ook niet: lange termijnplanning, regeren is vooruitzien, graag wil ik nog heel wat jaren (jaartjes) leven, heb nog hartstikke veel te doen.
Te midden van al die stimulerende zinnen en kreten zie ik staan: `De baas is een toffe peer’.
Lang geleden dat ik die typering me onder ogen kwam, toffe peer. Ik moet dan toch, denk ik, teruggaan naar mijn middelbare schooljaren. In die tijd zei je dat je baalde als een stekker en vond je sommige zaken beregoed, zegswijzen die verdwenen zijn onder het zand van de tijd, maar `een toffe peer’, nee, dat kreeg ik toch niet uit m’n mond. 
Kwam wel uit de mond van iemand anders, een jonge godsdienstleraar, tijdelijke leerkracht, blozende stagiair. Die begon zijn eerste les met de mededeling: `Jezus was best een toffe peer.’
Verbijsterd waren we. Hadden we nog nooit gehoord. We knikten bedremmeld.
Vervolgens zei hij: `Jezus was eigenlijk de eerste provo.’
Moest ik laatst aan een jong familielid uitleggen wat dat was, provo.