Sierlijke

Als je niet graag over het weer praat, heb je het best moeilijk. Bijna iedereen wil dat. Ik probeer dat te begrijpen en dat doe ik natuurlijk ook, maar met dat begrip kan ik niets. Er is wel onderscheid tussen goed en slecht weer, als gespreksonderwerp, bedoel ik. 
Vorige week was er plotseling een lekkere dag. Die overviel ons nogal. Ik stapte in een taxi en het eerste wat de chauffeur zei was: `Krijgt u er ook zo’n goed humeur van?’ En hij wees naar buiten, naar de straat die het zonlicht weerkaatste. Daar houd ik dus wel van, praten over een goed humeur, misschien wel de belangrijkste stemming die ons kan overkomen. De chauffeur kon er gelukkig niet over ophouden, ik ook het, het werd een ontspannen rit.
Gisteren wilde ik liever niet naar buiten, maar het moest. Normaal staan er een stuk of vijf vergeten paraplu’s in een hoek van de gang, maar ineens niet meer. Ja, onder de jassen lag een kleine, een sierlijke. En toen ik me daarmee door harde regen haastte, klapte die al snel open, naar de verkeerde kant dus. 
Het weer kan voor beklagenswaardige tafereeltjes zorgen: denk aan de afgewaaide hoed of de onschuldige, potsierlijke val ten gevolge van gladheid. Ook de kapotte paraplu.
Passanten lachen daar graag een beetje om, waarschijnlijk uit opluchting dat het hen niet overkomt.
Ik probeer de paraplu te repareren, wat in de harde regen en grimmige wind best moeilijk is. Je zult dan altijd zien dat er vage bekende komt vragen: `Gaat het?’ Nu ook. En onmiddellijk over het weer praten!
Even later koop ik bij de drogist (!) een nieuwe paraplu.
`Zo, u kunt er weer tegen,’ zegt de verkoopster vrolijk.
Ik wil zeggen dat ik soms nergens tegen kan, maar dat zeg ik niet.