Optimisme

`Ja, goedemorgen zonder zorgen!’ roept de glazenwasser als ik hem goedemorgen heb gewenst. Het is nog vroeg op de dag, hij staat in de tintelende ochtendzon zijn werk te doen. Op een ladder mag niet van de overheid, hij heeft een lange stok met aan de bovenkant een wasborstel. Het water spat vrolijk alle kanten op. Het is net alsof de kleine wereld waarin we elkaar goedemorgen hebben gewenst, ook schoner wordt.
Ik denk ineens aan de moeders van onze generatie die in deze tijd van het jaar Grote Schoonmaak hielden, meestal iets eerder, het moest in ieder geval lente zijn. Daarom heette de Grote Schoonmaak voorjaarsschoonmaak. Van een najaarsschoonmaak herinner ik me niets.
Misschien vindt er hier en daar nog wel een Grote Schoonmaak plaats, maar wanneer ik door de stad fiets, merk ik daar niets van. Het zou immers op moeten vallen: ramen en deuren staan open, overal in huis danst opgetogen dynamiek, het huis zelf beweegt een beetje mee, de geur van superfrisse schoonmaakmiddelen vult ook de omgeving van het huis. 
De meeste vaders van onze generatie maakten zich al bij het eerste ochtendlicht uit de voeten, er was veel te doen op het werk. ’s Avonds keerden ze bedeesd terug, terwijl ze intens naar woorden zochten om de resultaten van de Grote Schoonmaak te prijzen. De rolverdeling was nog ouderwets, wat niemand ouderwets vond.
Na de Grote Schoonmaak kreeg de lente alle ruimte en in de verte naderde er een gulle zomer. Alles popelde, het leven leek eenvoudig, iedereen klonk optimistisch.
Dat optimisme zit ook vol in het `Goedemorgen zonder zorgen’ van de glazenwasser. 
`Gaat vast lukken vandaag!’ roep ik, want ja, je wilt hartstikke graag meedoen aan alles wat zorgeloos is.