Drafje

Over mijn woonomgeving heb ik niets te klagen, aan een gracht, schuin tegenover een brug. En op die brug fotograferen mensen elkaar en zichzelf graag. Ze kijken er tevreden bij. Ook veel bruidsparen, in de meeste gevallen mannen en vrouwen die met elkaar trouwen. Een brug is dan natuurlijk een symbolische constructie. Dat zal de gedachte zijn die erachter zit, brug naar elkaar, brug naar een lang en gelukkig leven. 
Ik zit uiteraard niet de hele dag voor het raam, maar wanneer ik een fotograaf met een bruidspaar in de weer zie, blijf ik toch even kijken en stel ik me voorzichtig hun toekomst voor. Als ik daar niet optimistisch over ben, vraag ik me af waarom.
Gisteren was er vrij vroeg op de dag een fotosessie. Nou ja, kwart over zeven is niet echt vroeg, maar wel voor die momenten. Misschien wilden ze niet te veel passerende pottenkijkers of hechtten ze aan het zachte ochtendlicht.
De fotograaf is meestal een vrouw. En wat die vaak regisseert is dat het bruidspaar, hand in hand, in een elegant drafje haar richting op loopt. Die gang van zaken doet zich dagelijks een paar keer voor. Waarschijnlijk ook symbolisch: in vrolijke haast rennen ze een nieuwe fase in, ze kunnen bijna niet wachten, die dynamiek is wie ze zijn. Ze moeten wel blijven lachen, wat begrijpelijk is.
Dat drafje moet vaak over. Ik kan lichte opluchting voelen dat ik daar niet op die manier gefotografeerd hoef te worden. 
Gisteren kwam de man tijdens het drafje ten val. Hij wilde er ook iets te veel van maken, met een arm juichend omhoog. De bruid probeerde hem op te rapen, maar haar te strakke jurk verhinderde dat. Zag er ontroerend onhandig uit. 
Ook enorm symbolisch denk je dan, maar dat mag je niet denken.