Boezem

Juichen zonder dat iemand het ziet, is een aangename manier van juichen. Voor jezelf dus, want niemand merkt het op, je houdt het allemaal lekker binnen.
Ik had het toen ik hoorde dat er strengere regels komen voor mobieltjes in de klas. Misschien een verbod. Nu is het nog een richtlijn, een woord van niks voor iets wat weinig voorstelt, maar zo gaat het te vaak: een aanpak mag nooit te drastisch zijn, anders zit iedereen meteen ziek thuis, om het zo maar eens te zeggen. In Spanje en Frankrijk werkt het verbod uitstekend, toch een broeinest van opgewonden standjes, maar ja, daar zijn fluwelen handschoenen niet in de mode.
Oké, dacht ik, na de scholen het openbaar vervoer, cafés, theaters en andere plaatsen van ontspanning, maar toen besefte ik dat ik al zo vaak op dat aambeeld heb gehamerd, nu eerst hand in eigen boezem! Altijd goed, die eigen boezem. Doel is dat het dingetje bijna weg is uit mijn leven. Bijna, want er zijn situaties die er dwingend om vragen.
Eerst maar eens kijken naar zeer dagelijkse momenten. Terugkerend probleem hier in huis is de vraag: wat zullen we straks eten?
Ik zeg dan dat ik wel even naar de supermarkt ga: `Houd je telefoontje bij de hand.’
Nadat ik daar mijn mobieltje zendklaar heb gemaakt, som ik op wat ik zoal zie: `Iets Indiaans misschien, er staat hier een heel leuke maaltijdbox? Of toch maar Hollandse pot, de prei is in de aanbieding?’ Zo ben ik nog een tijdje bezig en dat moet maar eens afgelopen zijn! Keuze maken, daarmee thuiskomen en bij protest die keuze overtuigend toelichten. Is nuttig voor alles.
Een beginnetje. Uiteindelijk wil ik dat ik het mobieltje alleen maar inzet bij mededelingen als: `Zeg, ik lig helaas in het ziekenhuis.’