Verkalkt

`Welk ding?’
Ik vraag dat, altijd nogal ongeduldig, omdat ik zo graag wil dat ieder ding het woord krijgt dat bij het ding hoort. 
Alles wat niet leeft, is een ding. Het moet natuurlijk niet te groot zijn: een container of een kerktoren is geen ding. Meestal is een ding iets wat je kunt vasthouden. En ieder ding heeft een naam. Vaak is het luiheid als je een ding een ding noemt of heb je geen zin over het ding na te denken. Maak ik me ook vaak schuldig aan.
Soms weet ik niet hoe iets heet en dan heb ik het vooral over voorzieningen in huis die als ze kapot zijn, in handen moeten komen van een vakman (m/v/x). Die kan er hoofdschuddend naar kijken en alles wat hij erover zegt, klinkt pijnlijk, zonder dat ik begrijp wat hij bedoelt. Mijn inbreng is de vraag: `Komt het goed?’
Af en toe probeer ik zelf wat te herstellen en dan maak ik een essentiële fout door te zeggen: `Doe ik wel even.’ Die woorden spreek ik met Italiaanse bravoure uit.
Gisteren was ik toch zeker een uur bezig met een nieuwe douchekop. Die kreeg ik niet aan de doucheslang bevestigd, althans niet zo dat de doucheknop naar beneden gericht was. En ook was er iets mis met het ding waaraan ik de boel moest haken. Kan het niet eens uitleggen.
Ik ben nog steeds in het dorp aan zee en daar is geen vakman op te roepen. Er is wel een winkel voor klussers. Ben ik niet, maar ik mocht er toch naar binnen. Had alles meegenomen.
`Eerst maar de douchekop,’ zei de winkelier met enige tegenzin.
Daarna was het ding aan de beurt
`Is verkalkt,’ zei de winkelier naar een schroef wijzend. `Je moet een nieuw knietje hebben.’
Nu wist ik hoe het heette!
`Ja, doe mij een nieuw knietje.’
Je bent dan toch weer een stap verder in je leven.