Mama

Net iets te vaak hoor ik over leeuwinnen spreken als het over de Nederlandse vrouwen gaat die aan het andere eind van de wereld voor de wereldbeker voetbal spelen. Als je een typering te vaak hoort, verliest die aan kracht. Ook in het enkelvoud: de leeuwin Beerensteyn van wie de enkelblessure gelukkig meevalt. Misschien moet het stoer klinken, maar doet het niet. Dan heb je ineens behoefte aan de voornaam van de leeuwin, mooie naam: Lineth.
Misschien past het bij hoe we over vrouwenvoetbal praten. Is anders dan over mannen. Alles is trouwens anders. En over sommige zaken mogen we blij zijn. Bijvoorbeeld dat niet hele straten hysterisch oranje zijn opgetuigd. Dat er in een televisieprogramma niet drie kwartier bloedernstig en oersaai over de blessure van Beerensteyn wordt vergaderd. Dat er in het algemeen minder wordt gezeurd, ook niet door de spelers zelf.
Je moet overal een mening over hebben. Wat ik ervan vind? Van het vrouwenvoetbal dus. Zondagochtend keek ik. Ja, het gaat er anders aan toe dan bij de mannen, daar moeten we niet moeilijk over doen, het was ook geen geweldige wedstrijd, maar ik bleef geboeid zitten. Ik houd ervan naar sport te kijken, zeker als de sporters er op volle kracht zin in hebben. En ze stellen zich niet zo aan als de mannen en lopen niet over ieder wissewasje te zaniken. Is winst.
Commentaar was van Frank Wielaard. Hij uitte zich dikwijls vertederd en had het over de mama van een van de spelers. Die mama kwam uit Groningen. Zulke informatie verneem je bij het mannenvoetbal nooit. En wel twee keer zei hij dat de vrouwen bij winst donderdag lekker tegen de Verenigde Staten mochten voetballen. Ook tamelijk nieuw op dat niveau, lekker voetballen.