Hoffelijk

Waar zijn ze gebleven, de frisse jongens en meisjes met een klembord die je wanneer je bijvoorbeeld de supermarkt uitkwam, staande hielden en vroegen of ze je wat mochten vragen? Er zijn mensen die hen handig of bars ontweken en ik deed ook weleens of ik té diep in gedachten was om hen op te merken, maar doorgaans zat ik meteen klem in hun vraag: “Hoe denkt u over vlees?” Of: “Bent u van mening dat alle kinderen, overal ter wereld, recht op onderwijs hebben?”
Voordat ik erg in had, stond ik mijn rekeningnummer te geven en toestemming daar maandelijks een bedrag van af te schrijven en zei de jongen of het meisje: Super!”
Op weg naar huis merkte ik sterk dat ik nooit echt ontspannen was. Ieder Goed Doel juich ik toe, maar graag maak ik helemaal zelf uit wanneer ik tot steun overga. Die vrijheid gaven me de jongens en meisjes ook, maar ook weer niet, want hun sympathieke uitstraling manipuleerde me. 
Maar je ziet ze niet meer, althans niet meer hier in de buurt.
Het gaat nu telefonisch, in mijn geval meer dan ooit. Het lukt me steeds beter tijdens een gesprek met een Goed Doel te zeggen dat ik al aan genoeg Goede Doelen geld geef, maar meestal moet ik daarna de verbinding bot verbreken, wat van mijn opvoeding helemaal niet mag. Vanaf het moment dat ik begreep wat hoffelijk was, zeiden mijn ouders bijna dagelijks dat ik dat altijd moest blijven. Hadden ze gelijk in, maar dat maakte het leven niet makkelijker. Nog steeds niet.
Wat ik slecht verdraag is wanneer een Goed Doel waaraan ik al geld geef, belt om te vragen of dat méér mag zijn. Ik zeg meteen dat ik dat niet wil, maar dat helpt niet. Stemverheffing hadden ze bij ons thuis ook liever niet. Van die instelling heb ik last.