Voorziening

Soms verwijt ik mezelf dat ik lang niet meer gedacht heb aan iemand. Dat heb je ineens in de gaten, vaak door een detail dat je met die persoon verbindt. Kan een liedje zijn. Of een foto. Dan neem ik meteen maatregelen. Dan stuur ik een bericht. Tenminste als het gaat om iemand aan wie je best graag wil denken. Er zijn natuurlijk ook mensen bij wie je liever uit de buurt blijft. 
Het kan ook een ding zijn. Lange tijd speelde het een belangrijke rol in je leven en dat ging ook weer voorbij. Ik had het zaterdag toen ik in deze krant een foto van een schooltas zag staan, zo’n ouderwetse van stevig leer, naast een foto van de rugzak waarmee scholieren al heel lang van huis vertrekken. Ik weet niet waarom de schooltas van toen plaats moest maken voor een rugzak. Misschien omdat je onderwijsbagage er niet te ernstig mocht uitzien. Als ik in mijn leerplichtige periode had mogen kiezen tussen tas en rugzak, was het ook de laatste mogelijkheid geworden. 
Ik voelde altijd verzet als ik de schooltas klaarmaakte voor weer een veel te lange dag, bijna net zo lang als een werkdag van een volwassene. En die hoefde niet eens daarna nog huiswerk te maken. Terwijl ik dit noteer voel ik stokoude woede wakker worden. Ook daarom spijbelde ik zo vaak, om even te kalmeren. En ook om van alles te doen waaraan je in je drukke bestaan als scholier nauwelijks toekwam, bioscoop, boeken, meisje dat gelukkig ook spijbelde.
De schooltas was vooral erg als die gloednieuw was. Hij rook fantastisch, maar verder was het een wijsneuzerige voorziening. Ik ging hem dan `versleten’ maken (schuurpapier, tijdje in water laten liggen).
Ik voel nu toch heimwee naar het moment met een nieuwe tas, maar ja, kom op.