Macht

 Oké, heel even. Ik ga niet schreeuwen, ik beheers me, ik schop ook niets omver, ik zit zo vol respect dat ik me nauwelijks kan bewegen. Drie keer in mijn leven was ik Zwarte Piet en ik zeg het meteen eerlijk, want eerlijkheid is in deze gevoelige kwestie het beste: ik vond het lekker. Het is ingewikkeld dit uit te leggen. Ik ben een blanke man van 1,94. Het wordt me nooit gevraagd, maar als iemand zou vragen of ik tevreden over mezelf ben, zou ik antwoorden dat ik dat echt niet weet. En dat is waar. Ik wéét dat ook niet. Zelfs de gedachte aan die vraag schuif ik ver van me weg. Laat staan dat ik me bezighoud met het antwoord erop. Maar toen ik Zwarte Piet was, voelde ik me prima. Ik maakte domme dansende bewegingen, die ik normaal niet durf te maken. Dat luchtte op. In mij ontwikkelde zich macht die ik nooit voel. Hoe kwam dat? Omdat ik kon doen wat ik wilde. Het leek me ook goed dat ik me een beetje idioot gedroeg. Normaal kom ik daar niet toe. Maar ineens hoefde ik helemaal niets te snappen. Heerlijk! Het alleraangenaamst vond ik dat ik dat ik primitief mocht praten. Ik kon bijvoorbeeld tegen Sinterklaas zeggen: `Ik Sinterklaas niet begrijpen.’  En die woorden sprak ik een beetje donker uit. Sinterklaas besefte dat ik hem niet snapte en legde nogmaals uit dat ik met pepernoten moest gooien. En later ging die verf er weer af en was ik weer een blanke man van 1,94 en terwijl ik in de spiegel keek, voelde ik enige weerzin en vooral een verlangen naar een leven dat niet echt was. Naar die gezellige gekte.