Ontroering

Paar dagen per jaar geef ik les op de Toneelacademie in Maastricht. Daar vraag ik de studenten weleens wanneer ze voor het eerst wisten dat ze later theater wilden maken. Tijdje geleden zei een van die studenten dat het voor haar begon toen ze als klein kind op televisie een oude opname zag van Wim Sonneveld. Hij zong Het dorp. Het lied ontroerde haar, ook omdat ze stille ontroering bij het publiek zag. Dat wilde ze ook veroorzaken, maar dan uiteraard met wat anders dan Het dorp.
Ik dacht aan haar toen ik het gisteren op de radio hoorde. Voor het eerst sinds lange tijd en even, héél even maar was de wereld niet de huiveringwekkend woedende, bloedende wereld. Een fractie van een seconde ontroering, ja.
Komt ook doordat ik zo’n dorp ken, het geboortedorp van mijn vader in het westen van Brabant, niet ver van Zeeland. Hij werd er honderd jaar geleden geboren. Halsteren, zo heet dat dorp.
Als kind kwam ik er vaak, mijn grootouders woonden er, in een klein huis met een grote moestuin en veel loslopende kippen. Daarachter gouden akkers en het was er uiteraard altijd prachtig weer.
Wanneer ik er in de buurt ben, rijd ik er meestal doorheen, inmiddels een ander dorp.
Als ik de naam lees of hoor ben ik weer even het kind dat ik toen was. Gisteren stond in deze krant een artikel over mensen voor wie de kersttijd al begonnen is. Ik had helemaal geen zin dat te lezen, maar ineens tuimelde er een woord uit: Halsteren. Daar was een tuincentrum vol kerstspullen, inclusief kerstshow, wat dat ook moge zijn.  Het geheel had ook een thema, las ik. Dit: Hier komt kerst tot leven. Geweldig! Normaal zou ik van zoiets het begin van de slappe lach voelen grommen, maar nu knikte ik ernstig.