Opnieuw

Je kunt rustig zeggen dat onze autovrije straat langzamerhand enorm beroemd is. Paar keer per dag zijn er fotografen in het werk, vooral met bruidsparen, maar ik zie ook steeds vaker professionele modellen die bijvoorbeeld fascinerende kleding tonen. 
Ik ga die taferelen niet al te intens bestuderen, want dan komt er een vraag terug die dikwijls fel door mijn kindertijd flitste: “Heb ik iets van je áán?”
De fotografen zijn meestal vrouwen die ontzettend ernstig kijken. Gisterochtend ook weer, ernstiger dan ernstig, alsof ze in de ban was van een onoplosbaar probleem dat veel hoofdpijn veroorzaakte. Ze werd gevolgd door een man en een vrouw die een appelgroene kinderwagen voortduwde, met daarin een vrolijk jongetje, zo’n jongetje dat bij mij vaag de behoefte losmaakte met alles opnieuw te beginnen. Heb ik zelden, ik weet inmiddels dat het een heel karwei is, niet die eerste tijd, maar daarna. 
Het regende niet, maar toch zag alles er nattig uit. Ik geloof dat alleen de fotograaf er last van had, maar het kan best zijn dat ze alles lastig vond. Ze wees naar een bak waarin herfstig gekleurde planten stonden. Daar moesten ze voor gaan staan. De man tilde het jongetje uit de kinderwagen en gooide het omhoog. Uiteraard ving hij het ook weer op. Het jongetje lachte luid en de vrouw klapte in haar handen.
De fotograaf had deze dynamiek vastgelegd, maar ze gebaarde streng dat het nog een keer moest. Vonden ze niet erg. Hup, daar ging het jongetje weer.
Ik heb ook zo’n foto van mijn vader en mij, uit 1955. Ik kijk er zo nu en dan naar en dan voel ik tintelend optimisme, ik weet dat het kan, even los zijn van de grimmige wereld, terwijl je niets kan gebeuren. Ik heb het meegemaakt!