Lijmpistool

Had ik nog niet meegemaakt: ineens kon ik de huiskamer niet uit. Opgesloten ja, maar dat is een te groot woord. Deurklink was eruit gevallen, binnen- en buitenkant deur. Ik had een afspraak elders in de stad en stond al met mijn jas aan.
Lang geleden dat ik zo in de ban kwam van de vraag `Wat nu?’. Gelukkig had ik mijn mobieltje in de zak. Mijn geliefde was buitenshuis aan het werk en onbereikbaar. Gelukkig de buurman niet. Ook buitenshuis aan het werk, maar hij beloofde zo snel mogelijk te komen. Hij heeft de huissleutel en is bovendien een man van oplossingen.
Maar ja, wat is `zo snel mogelijk’?
Ernstig was het allemaal niet, mijn afspraak liet ik weten dat ik later kwam, maar toch wordt de huiskamer een andere huiskamer als je er niet uit kan. Ook is er een andere tijdsbeleving, een verstilde.
Weg van het raam, schoot door me heen. Stel dat er bezoek komt en je dan moet gebaren dat je niet kunt opendoen. Niet ondenkbaar dat het bezoek geestelijke hulpverlening belt of de politie.
Daarom ging ik in een hoekje zitten. Regen raasde tegen de ramen. Zou de buurman zich door dit weer willen verplaatsen?
Kon een boek gaan lezen, maar dat vond ik een merkwaardige bezigheid. Ik zit vaak te lezen, maar als je dat alleen maar doet omdat je de deur niet uit kan, heeft het iets beklemmends.
Op tafel stond een bouwplaat van het Rijksmuseum, niet af, lijmpistool ernaast, project van kleinzoon. Kon ik mee doorgaan, maar ik ben er niet sterk in en wilde de boel uiteraard niet bederven. Toch kwam ik uit de hoek om het werkstuk te bestuderen.
Naast de bouwplaat een cd: Het beertje Pippeloentje. Ooit moet ik dat lied gezongen hebben. Ik hóórde dat ik het zacht stond te neuriën. Dat krijg je dan.