Tintelend

Soms heb je dat, dat je ineens over je bestaanszekerheid zit na te denken. Piekeren ja. Had ik gisterochtend. Waren doodlopende gedachten, waardoor `bestaanszekerheid’ alleen maar een woord bleef in plaats van een belofte.
Toen hoorde ik ineens op straat iemand roepen `Zonder zorgen!’. Nou ja, iemand, niet zomaar iemand, de glazenwasser (`gevelmanagement’). Ik schreef hier al eerder over hem. Zo reageert hij altijd als je `Goedemorgen!’ roept. Soms kan ik van voorspelbaarheid houden, een bescheiden vorm van zekerheid. Naar buiten! 
Hij was met het huis van de buren in de weer. Het regende niet, een herfstig zonnetje scheen aarzelend en gaf tintelend licht aan het glazenwaswater dat vrolijk in het rond spatte.
“Goedemorgen!”
Hij zwaaide energiek: “Zonder zorgen!”
“Graag!” riep ik.
Hij stak zijn duim omhoog en ging daarna voort met zijn gevelmanagement.
Tevreden ging ik naar binnen en achter mijn bureau zitten. Zou je iedere ochtend moeten overkomen: dat iemand je een dag zonder zorgen wenst. 
Ik heb ook een vriend die vaak zegt dat alles goed komt, meestal aan het einde van een telefonisch gesprek. Ook als er niets aan de orde is geweest waarvan het twijfelachtig is of het goed komt. Het is een soort afscheidsgroet. Vergelijkbaar met `Houdoe’, wat mensen uit het zuiden van het land dikwijls zeggen en altijd hartelijk klinkt, een woord dat nauwelijks neutraal valt uit te spreken.
Het kan gebeuren dat ik die vriend alleen maar bel om `Alles komt goed’ te horen. Na het gesprekje herhaal ik die woorden zacht, soms een paar keer, totdat ik gesterkt denk: waarom niet?
Schiet telkens door me heen als ik een lijsttrekker voor de zoveelste keer slap `bestaanszekerheid’ hoor zeggen.