Veel

Afgelopen weekend was ik socialer in de weer dan gewoonlijk. In diverse gezelschappen. Paar keer gebeurde het dat iemand ineens zei, op parmantige toon: “Ja, en dan dus Matthijs van Nieuwkerk.”
Natuurlijk las ik in de weekendkranten over hem. Zijn terugkeer op televisie concurreerde sterk met de berichten over de oorlogen.
“Ja, en dan dus Matthijs van Nieuwkerk.”
Ik houd niet van zulke zinnetjes. Ineens moet je een mening paraat hebben, terwijl je over iets heel anders aan het praten bent. Of iets heel anders in gedachten hebt. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is niet te kunnen wachten ook een duit in het zakje te doen
Kost me enorme moeite hierover een opvatting te mobiliseren. Ja, misschien was het hoffelijk geweest dat rapport van de commissie Van Rijn af te wachten, maar zoals het gaat met dat soort commissies: het duurt allemaal eindeloos. Denk aan de kwestie Arib. Kom op, na een paar maanden moet je de boel toch op een rijtje hebben. Kan ook best, maar er is nu eenmaal een protocol, een tijdspad met doodlopende zijwegen en vertragende evaluatiemomenten. 
Ben geen televisiekijker, maar dan nog kon je moeilijk onder Matthijs van Nieuwkerk uit, want de televisie staat natuurlijk weleens aan. En er was veel Matthijs. Met popmuziek, met de koningin, met televisiecolleges, met een quiz, met chansons en vast nog een heleboel meer. Maar ja, niemand anders deed het zo. Misschien gaat hij zelf nog iets verstandigs over zijn terugkeer zeggen. En dat we dan allemaal vol begrip zitten knikken. Misschien ook niet. Overmorgen is er weer een nieuwe orde van de dag.
Maar niet in de oorlogen. Die gaan gewoon door. Net zoals de hartstikke hartverwarmende kerstreclamefilmpjes.