Zuurkool

Meestal gaat het aan me voorbij, het ochtendprogramma Goedemorgen Nederland. Ben dan vooral met de kranten in de weer. In huis staat de televisie wel aan en de vrolijke stemmen van de presentatrices dringen vaag tot me door, maar ik word geen kijker. 
Er zijn natuurlijk uitzonderingen. Gebeurt wanneer ik het toestel toevallig passeer om bijvoorbeeld een trui te zoeken. Zo kwam het dat ik eind vorige week belandde bij de kerstmarkten.
De presentatrice zei dat de tijd daarvoor was aangebroken en er werd overgeschakeld naar een kerstmarkt in een dorp waarvan ik de naam vergeten ben: “Het is daar vast al gezellig!”
Er verscheen een andere presentatrice in beeld, ik meen met paraplu. Er zit altijd vertraging op de lijn, nu ook, en ze keek ons een paar seconden krampachtig met een zwijgende glimlach aan. Op de achtergrond tentachtige bouwsels die vooral uit zeilen bestonden. De wind ging er behoorlijk tegen tekeer en uit de loodgrijze hemel jakkerde harde regen: “Ja, Welmoed, de gezelligheid begin hier al te komen”. 
En ze liep naar een ondernemer die voor een tent vol dierenhuiden stond. Hij legde uit dat hij de hele regio verwachtte en het voor hem financieel allemaal erg aantrekkelijk was. 
Weer diepe opluchting: ik hoef daar niet heen.
Eén keer bezocht ik een kerstmarkt, aan het begin van deze eeuw, in Keulen. Niet niks, Keulen, ook niet qua kerstmarkt.
Ik herinner me vooral een kolossale tent waarin een uitverkoren deel van de Keulse bevolking aan lange tafels zuurkool zat te eten, met grote hompen roze vlees. Iedereen at met gebogen hoofd en de winterjas aan. Uit luidsprekers klonk elektronische kerstmuziek, op net iets te hoge snelheid.
Ik dacht sterk aan Het Einde der Tijden.