Prijsklasse

In een winkel sta ik naar een groot televisietoestel te kijken. Te zien is hoe een vrouw van grote hoogte een berg af skiet. Doet ze bijna dansend. De hemel is blauw zoals op kerstkaarten van weleer. Aangenaam tafereel.
Ineens een stem achter me: “Heel verstandig.”
Ik kijk om en zie een verkoper staan, ergens in de twintig, zuurstokkleurig overhemd, liefhebber van gel in het haar. Hij legt zijn hand teder op de bovenkant van het toestel: “Beste in deze prijsklasse. Heeft u goed gezien.”
Twee keer een compliment binnen één minuut. Veel mensen moeten er meer voor doen. Toch wil ik naar buiten. Verkooppraatjes vind ik meestal onverdraaglijk en het is duidelijk dat ik hier in een lauw bad vol van dat soort praatjes beland.
Ik zeg wat ik altijd zeg in dit soort situaties: dat ik er nog even over wil nadenken. En dan haast ik me weg van hem en het beste toestel in die prijsklasse.
Als er op televisie een kerstreclame passeert, ben ik ook onmiddellijk elders. Ze zijn goed bedacht, vooral handig. Ontroering moeten ze veroorzaken, in ieder geval een tja warm gevoel. En dat warme gevoel kan ervoor zorgen dat je gretig naar de supermarkt gaat en een Staatslot koopt.
Ik lees Hanny den Ouden erover, universitair docent taal en communicatie te Utrecht. Ze zegt: “De rol van de kerk in de maatschappij mag dan voor veel mensen min of meer uitgespeeld zijn, waarden als `naar elkaar omkijken’ en `iets betekenen voor elkaar’ zijn natuurlijk van alle tijden.”
Wat aardig dat ze die reclames zo ziet en wat hoop ik dat ze gelijk heeft. Maar kom op, het zijn toch alleen maar slimme verkooppraatjes, sluw verpakt in sentimentele filmpjes. Nee, dan Frank Lammers die namens Jumbo lekker zit te schransen.