Ding

Gelukkig zijn ze bijna weggewaaid, de tientallen tips voor Kerstmis die ons de afgelopen weken maar bléven overkomen. In een knipsel dat op mijn bureau ligt, gaat het over het houden van kersttoespraken, met als eerste tip: Weet wie je toespreekt.
Ik denk dan meteen: als je dát niet meer weet, zou ik geen toespraak houden. Ik begrijp natuurlijk heus wel wat er wordt bedoeld, je moet met je toespraak rekening houden met je luisteraars. Er zijn veel mensen die met een flesje wijn achter de kiezen ineens hartstikke gevoelig uit de hoek willen komen. Iedereen vindt het zo aandoenlijk dat niemand zegt dat het niet hoeft. De te lange speech gaat vooral over de spreker zelf en als niemand het meer opbrengt nóg een bekentenis te savoureren, zegt die: “Ja, nog één ding.” Altijd een groot ding, nauwelijks te tillen.
De andere toespraaktips sla ik over, ik heb er zelf nog wel een: liever geen toespraak. Zeker als je er niet goed in bent. En eigenlijk niets te zeggen hebt. Er zijn veel mensen die een toespraak houden om maar een toespraak te houden. Dan toch liever voor de honderdste keer Jingle Bells. En meezingen maar!
Knipsel in de prullenbak. Er ligt nog een ander, uit Trouw. Boven het artikel staat: Hoe voer ik een zinvol gesprek op de kerstborrel?
Dan dus tips.
Ik heb er weer een: als je behoefte hebt aan een zinvol gesprek, ga dan maar niet naar een kerstborrel. Natuurlijk verzeil je daar om de haverklap in een gesprek, maar dan is het juist zaak het op een avontuurlijke manier zo zinloos mogelijk te houden.
Ik ken niemand die thuis uitgeborreld roept: “Ik heb de hele tijd toch zo zinvol gepraat.”
Het thuisfront zegt dan vast: “Ga maar gauw naar bed, morgen is er weer een dag.”