Versiering

Op zich houd ik wel van weetjes waarmee je verder niets concreets kunt. Weetjes als versiering, zal ik maar zeggen. Altijd horen we in januari wat de populairste kindernamen van het jaar daarvoor zijn. Januari vraagt om enige versiering, dus je neemt er ontspannen kennis van. En uiteraard ga je na of iemand in je nabije omgeving zo’n populaire naam heeft. Als je die persoon erg aardig vindt, bevalt de populaire naam je ook. Zo gaat dat. 
Ik neem niet aan dat er aanstaande ouders van een dochter zijn die hun dochter Julia gaan noemen, omdat die naam op één staat in het lijstje van populaire namen. Misschien daarom juist niet.
Julia vind ik een prachtige naam. Ik ken er twee en van beiden krijg ik een goed humeur. O ja, er is natuurlijk ook de Julia in het tintelende toneelstuk van Shakespeare. En meteen besef ik dat er in Nederland weinig jongens zijn die Romeo heten. Raar dat Romeo trouwens een naam is die enige waakzaamheid mobiliseert. Kan ik niet uitleggen.
Noah staat op één bij de jongens. De enige Noah die ik ken, is een van de coaches op de fitnessclub. En de Bijbelse Noah die efficiënte maatregelen nam toen er een apocalyptische regenbui werd voorspeld.
Mijn populairste meisjesnaam is Kes, een ongebruikelijke. Een meisje dat zo heet, is hier een paar keer per week. Ze is twee maanden ouder dan twee. Haar dag bestaat uit héél veel hoogtepunten. In een ervan speel ik een rol. Op mijn schoot kijkt ze naar afleveringen van een animatiereeks, de avonturen van Peppa Big, de oudste dochter in een gezin van varkens die eigenlijk mensen zijn, behalve dan dat ze zo nu en dan knorren.
Kes kan om sommige momenten enorm lachen en dan kijkt ze even om of ik dat ook doe. Doe ik.