Envelopje

Ineens had ik geen zin meer me af te vragen of de koning belasting moet betalen, ook zijn moeder en de koningin, ook de kroonprinses. In principe knik ik enorm. Zeker wanneer het om bezittingen gaat, maar over het salaris (`toelage’) dat wij hun geven, wat doet het ertoe? Wij moeten die toelage verhogen om hen die verhoging te laten ophoesten (o, dat woord!), dus wie heeft er uiteindelijk iets aan?
Misschien slap standpunt, maar denkend aan de eindeloze procedures vind ik dat we onze tijd aan belangrijkere kwesties kunnen besteden.
De financiën van de vorst en de zijnen mogen wel wat transparanter zijn. Dat hoorde ik koningshuisdeskundige Justine Marcella zeggen: “Het moet transparanter.”
Zodra zij aan het woord komt, weet ik meteen dat we ons vooral niet al te druk moeten maken over wat er in en rond de paleizen aan de hand is. Dat doet zij ook niet. Misschien is ze daarom koningshuisdeskundige geworden. Ze heeft een beetje vreemde mond, maar die is erg geschikt voor de geruststellende lach.
Van wat transparanter moet, gaf ze een voorbeeld: het cadeau dat onze hoogheden meenemen als ze op staatsbezoek gaan. Justine: “Nooit echt zomaar een cadeau.”
Heb ik nooit bij stilgestaan, maar natuurlijk is er een cadeau. Dat hoort bij `de warme banden’. Daar gaat het immers om bij die staatsbezoeken: de warme banden.
Justine zegt dat ze het cadeau zelf betalen, maar dat wij dat in feite doen.
Verjaardag in mijn kindertijd. Duf neefje wordt acht, jaar ouder dan ik. Neefje wil geld, want spaart voor iets onvoorstelbaars. Bij binnenkomst geeft mijn moeder me snel een envelopje met daarin een biljet en wijst naar het neefje: ik mag het geven. Neefje ziet dat ik dat mag, en lacht schraal.