Opgeheven

Er is iets met ons stroomnetwerk aan de hand. Waar ik woon viel het maandagochtend uit, duurde best lang, en dinsdagavond weer, toen maar even. Niet alleen hier in de straat, maar in een groot deel van de stad.
We hebben een buurtapp. Daar meld je je dan meteen: “Bij jullie ook?” In dat soort omstandigheden wil je je graag verbonden voelen.
Gisteren hoorde ik over deze kwestie Henri Bontebal, fractievoorzitter van het CDA. Hij heeft blijkbaar verstand van het elektriciteitsnetwerk. Hij zei dat het zwaarder gemaakt moest worden. En vooral slimmer. Het woord `slim’ viel vaak in het gesprekje. Ik ben dan scherp op mijn hoede. 
Paar jaar geleden moest hier de meterkast slimmer worden. Toen ik de afspraak maakte, beloofde de deskundige dat het `binnen een mum van tijd gepiept zou zijn’. Is te veel voor één belofte: binnen een mum van tijd en gepiept.
Het karwei duurde drie dagen en een groot deel van de muur in de gang moesten worden opengebroken. Al die dagen was er geen elektriciteit, wat je daarna weer doet beseffen dat je toch maar boft als alles het weer doet.
Zodra ik trouwens met een storing geconfronteerd wordt, spitst meteen de treinreiziger in mij de oren. Verbijsterend vaak heb ik zittend in de trein op een station gehoord: “Vanwege een storing wordt deze trein opgeheven. U wordt verzocht deze onmiddellijk te verlaten. Denk aan uw eigendommen.”
Thuis wacht ik ook even op een machtige stem van buiten: “Deze huizen worden opgeheven.” En dat je er dan ook uit moet met snel wat bij elkaar geraapte bezittingen en op straat de buren tegenkomt, sommigen in pyjama, en dat we dan grondig willen overleggen zonder te weten hoe daarmee te beginnen. Eerst een leider kiezen.