Topproduct

Mijn woonplaats ligt niet in Brabant, maar er is wel een winkel waar ze worstenbroodjes verkopen, bereid zoals het in Brabant moet. 
De winkel is populair, ik ben er nog nooit geweest, wil wel, maar het komt er niet van, weet ook niet waarom.
Eén keer bijna: op een loodgrijze namiddag in november, vol zwiepende regen en gure tegenwind, liep ik er langs. Ik was niet alleen, ik voerde een fiets aan de hand mee, met een lekke achterband. Kan niet eens zeggen dat ik in de ban was van een slecht humeur, ik had géén humeur meer.
In de winkel zag ik gezellig etend mensen en een lachende eigenaar die triomfantelijke gebaren maakte naar zijn worstenbroodjes. Zou een uitgelezen moment geweest zijn om naar binnen te gaan, maar ik kón het niet.
Het was niet alleen de wetenschap dat ik daarna zeker nog een uur te gaan had naar huis, met die futloze fiets, maar wilde ook niet als een noodgeval met zo’n worstenbroodje in de weer gaan.
Hierbij moet ik aantekenen dat ik nog niet zo vaak een worstenbroodje at en die paar keer nooit zo enthousiast kon zijn als me was beloofd. Laat ik het zo samenvatten: matige sensatie.
Misschien zou het nu anders zijn, maar kon ik dat niet optimaal tot me laten doordringen met mijn hoofd vol harde herfstwind en alles aan en in mij drijfnat. 
De befaamde Robèrt van Beckhoven heeft vanwege carnaval een nieuw worstenbroodje ontworpen: worstengrootje. Jammer die woordspeling. Is twee keer zo zwaar als een gewoon worstenbroodje en als je het op hebt kun je er weer tegen, aldus Robèrt. Iedereen begrijpt: moet een topproduct zijn.
Dat worstengrootje zit enorm in mijn gedachten. Ik praat er zo nu en dan over, maar in mijn bovenslootse omgeving lopen die woorden dood.