Tussenpersonen

Goed voor mijn humeur, die foto van een lachende postbode, gisteren in deze krant. In uniform ook nog, inclusief pet. Foto is uit 2012, ik dacht dat het uniform toen al lang was afgeschaft. Kan haast niet geloven dat het niet zo was, maar misschien had de postbode het vanwege zijn afscheid aangetrokken, want de foto is gemaakt op zijn laatste werkdag.
Ik zeg nooit dat vroeger alles beter was, want dat was het in veel gevallen niet, niets is lang geleden, maar dit type postbode is wel uit een andere tijd. Zijn gezag was gemoedelijk.
Het interview bij de foto is verhelderend. Ik heb haast nooit zin om te klagen, zonde van energie, maar zou dat soms best graag willen doen over de postbezorging. Dat post te laat komt, alla, maar veel te vaak komt die helemaal niet. Dat merk ik als ik bijvoorbeeld een aanmaning krijg. Of als een vriend vraagt: “Vond je het echt zo’n erg boek?” Boek stuurde hij paar maanden geleden. Nooit gearriveerd. 
Probleem is dat je vaak niet weet dat er iets naar je verzonden is wat je niet gekregen hebt, hoewel ik geen idee hebt wat je moet doen als dat wel zo was, Ja, je kunt een klacht formuleren, maar die komt zelden aan op de geschikte bestemming, wat sterk bij PostNL hoort.
Verhelderend vond ik deze uitspraak van de postbode: “Er kwamen meer managers en tussenpersonen. Maar het was nog altijd goed te doen.” Oké, dat laatste is relativerend, maar waakzaamheid is geboden wanneer er meer managers en tussenpersonen zich met alles gaan bemoeien.
Een woordvoerder van PostNL biedt `welgemeende excuses’ aan. Voor de beroerde bezorging dus. Als bij excuses vermeld wordt dat ze welgemeend zijn, denk ik meteen: zeg het dan maar anders. Graag wil ik het geloven.