Plaatje

Bij het bericht van de dood van Joan Haanappel dacht ik meteen: legendarisch. Geloof zelfs dat ik het woord hardop uitsprak. Niemand van mijn generatie kent haar naam niet. Niet alleen mijn generatie, Lindsay van Zundert, kunstschaatsster van nu, spreekt vol liefde en bewondering over haar. De rol van Joan Haanappel in die wereld was groot. Graag hoorde ik haar praten, ook commentaar leveren bij wedstrijden, ze was altijd helder en streng, maakte niets mooier of beter dan het was.
Toch kwam in mijn gedachten onmiddellijk Sjoukje Dijkstra in beeld. Ze trokken begin jaren zestig veel samen op, later ook nog, maar ik heb het over hun actieve sportieve loopbaan. Sjoukje Dijkstra was succesvoller, en niet zo’n beetje ook, ze won alles wat er maar te winnen viel. Was met Joan Haanappel niet het geval. Die was meer van de wereld eromheen, kwam beter uit haar woorden, was misschien chiquer. 
Ze nam in 1964 ook een plaatje op, Ik houd van de winter, ze zong het niet sterk, maar dat maakte niets uit. Zou Sjoukje Dijkstra nooit gedaan hebben, niet omdat ze zich daar te goed voor voelde, maar het zat niet in haar systeem, niemand zou het haar trouwens gevraagd hebben. In 1964 won ze goud op de Olympische Spelen, werd ze Wereldkampioen, Europees kampioen en ook Nederlands. Dan heb je geen tijd voor liedjes over een kus van een sneeuwman waarvan je niet bang wordt.
Bij ons thuis zaten we uren voor de televisie, onder hoogspanning vanwege Sjoukje. In zwart wit. Ik heb nooit aan Sjoukje in kleur kunnen denken.
Joan Haanappel gunde Sjoukje haar successen enorm. Mijn moeder vroeg zich af of het niet zielig was voor Joan. Mijn vader zei van niet: “Ze is er gewoon. Ze heeft genoeg aan zichzelf.”