Hulp

Nederlanders kopen massaal kleding bij webwinkels. En retourneren die vaak, niet zelden gebruikt. Zelf ga ik graag naar een winkel met een deur en iemand die je vraagt of je hulp nodig hebt. Heb je altijd nodig, daar en overal. Eén keer maakte ik een uitzondering. Zwembroek.
De vorige kocht ik in het zuiden van Frankrijk, in de charmante stad Aix-en-Provence. Op het terras tegenover de zwembroekenwinkel zat Roger Moore een kopje koffie te drinken in gezelschap van twee kinderen die hem moesten amuseren of andersom. Ik heb het niet snel, maar dacht toch: goh, Roger Moore.
De winkel was niet groot. Er waren uitsluitend zwembroeken te koop. Achter de toonbank, die geen toonbank was, maar een smal dingetje met een pinapparaat erop, stond een woedende vrouw met betoverende uitstraling. 
Makkelijk was dat ik meteen de zwemboek zag waarin ik me als Man van de Wereld aan en in het water bezig zag, een witte met blauwe strepen. Tijdens het afrekenen kreunde mijn vakantiebudget zacht.
Met die zwembroek heb ik een jaar of acht gedaan. Toen stopte de zwembroek met zwembroek te zijn, een lubberig ding werd het.
Ik ging naar een winkel in mijn woonplaats, het regende kil en binnen hingen de zwembroeken er tragisch bij. Ik dacht zo sterk aan Aix-en-Provence dat ik me naar buiten haastte. 
Webwinkel.
Twee dagen later stond ik de nieuwe zwembroek te passen in de keuken, geen ruimte waar het kledingstuk furore kan maken. Vergeefs probeerde ik enorm aan de zomer te denken. De zwembroek was te klein. Dan dus terug naar het postkantoor. Van dit soort gebeurtenissen heb je een paar dagen last. Daarom ga ik naar winkels waar je gevraagd wordt of je hulp nodig hebt. Nogmaals: heb je altijd. Overal.