Zonnetje

Rond het middaguur is weer het prachtige, aandachtige radioprogramma van Frits Spits te beluisteren: De Taalstaat. Vaste rubriek erin is een luisteraar die belt met een woord dat vergeten dreigt te worden. Vergeetwoorden, zo heten die altijd wat oude woorden, die meestal een kalmerende schoonheid hebben. Of het aan de orde is geweest, weet ik niet, ik kan niet altijd luisteren, maar een vriend had het deze week over `uitspanning´. Als ik spontaan de betekenis ervan zou moeten geven: goedmoedige horeca in de vrije natuur.
Ik heb het opgezocht, want je weet het nooit, ja, daar komt het op neer. Op die plaatsen konden paarden van koetsen en andere rijtuigen uitrusten of vervangen worden. En reizigers op verhaal komen terwijl ze daarbij wat dronken en aten.
Helaas ben ik minder in de vrije natuur dan ik wil, maar bijvoorbeeld op de Veluwe beland ik weleens in een uitspanning en als de bediening niet al te chagrijnig is, voel je je meteen onthaast, ook als je buiten zit. En dan heb je op een terras voor een café in een stedelijke omgeving niet.
Deze week was er hier in de buurt een terras druk bezet, want er was sprake van een lentezonnetje. Als de lente nog op gang moet komen, is het altijd een zonnetje. De echte volle zon heeft nog geen tijd. 
Het is een terras dat vaak gefotografeerd wordt voor de plaatselijke krant en in het onderschrift staat dan dat er weer volop wordt genoten van, daar het is weer, het lentezonnetje. 
De terraszitters zien eruit alsof ze ernstig tekort zijn gedaan door al die terrasloze maanden, het waren er veel te veel, en eindelijk voelen ze zich weer op hun plaats.
Verbeten zitten ze te genieten. Recht en plicht tegelijkertijd. Graag ben ik dan afwezig.