Stilte

Zonder dat ik er erg of zin in had raakte ik op een feestje verzeild in een gesprek over Johan Derksen. Zonder dat ik zichtbaar gaapte, gaapte ik wel. Dat doe je niet op een feestje, over Johan Derksen praten. Wat mij betreft nooit en nergens, maar ik geloof dat ik hierin alleen sta, want het gaat te vaak enorm over Johan Derksen.
Er zijn een aantal onderwerpen waarover we het wat mij betreft niet meer hoeven te hebben. Ik doe een losse greep: Gordon, rucola, Ajax, ik houd er meteen mee op, want dat heb ik het er toch over. Johan Derksen hoort er in ieder geval ook bij. We worden allemaal beter van een stilte rond zijn persoon en alles wat die persoon teweegbrengt.
Toch nog even.
Ik vraag me altijd af hoe je Johan Derksen uitlegt aan bijvoorbeeld iemand die al een behoorlijk tijdje weg is uit Nederland. Maar ja, dat heb ik met meer dingen, personen en kwesties, maar toch probeer ik het, ook voor mezelf, ik bedoel om een en ander op een rijtje te krijgen.
Ja, een man met meningen, het zijn meer reacties dan meningen, maar het programma met hem in de hoofdrol, is een van de populairste op de Nederlandse televisie, vooral bekeken door mensen die vinden dat hij zegt wat gezegd moet worden. En als hij dat platvloerser dan platvloers doet, is het nog komische humor.
Belangrijke vraag die nooit gesteld wordt, ook nu niet, nu hij beschuldigd wordt van racisme, is waaróm je in de opinies van Johan Derksen geïnteresseerd zou zijn. Ze getuigen niet van veel denkwerk, ook niet van een indrukwekkende persoonlijkheid, ze inspireren geen gedachtewisseling, want als iemand er iets over zegt, is de standaardreactie van Johan Derksen: “Dat interesseert me geen reet.” 
Zijn we toch klaar.