Stomen

In een winkel vol wasmachines zeg ik tegen de verkoper dat ik een wasmachine zoek. Hij knikt vol vriendelijk begrip, heeft een gemoedelijke uitstraling en zijn sociale vaardigheden zijn zichtbaarder dan zichtbaar. Ik zeg dat de oude kapot is, dat het net is alsof dat draaiding…
“Trommel,” nuanceert de man.
Ja, alsof die zich met veel lawaai uit de machine wil losmaken.
Hij denkt na over deze woorden en wijst dan naar een trommel in de hoek. Daarachter is een beschadigd mechanisme zichtbaar. Demonstratiemateriaal, dat is duidelijk. Hij legt uit hoe het zit met mijn kapotte machine: “Kan verschillende oorzaken hebben, maar komt vaak door de zeep. Die is te vettig. Wij adviseren altijd poeder.” 
Het is mijn gewoonte enorm te knikken als een vakman iets uitlegt. Nooit zeg ik dat ik het niet begrijp, want dan gaat hij het opnieuw uitleggen, in andere woorden, terwijl hij mijn gezicht gespannen bestudeert. 
Ik kan verder leven zonder te snappen waarom mijn machine kapot is. Ik wil een nieuwe.
De verkoper loopt met mij langs een stuk of tien machines. Terwijl hij er van alles over vertelt, zet hij zijn bril om de haverklap af en op. Graag wijst hij met de bril details aan. Daardoor worden de machines gewichtige dingen.
De winkel heeft een prima reputatie, hier is geen rotzooi is te koop, het liefst zou ik vragen: “Welke vindt u het meest geschikt voor mij?” Dan betalen en vervolgens de bezorging afwachten.
Ik wil zo graag zijn moeite honoreren. Kan niet alleen door belangstellend te kijken. Soms ook iets zeggen. Ik zie op een bedieningspaneel `stomen’ staan.
“Wat is stomen?” vraag ik.
“Goed dat u dat vraagt,” zegt de man.
Het compliment stemt me tevreden. 
Hij legt stomen geduldig uit.