Versukkelen

Heel lang was het gisteren Koninginnedag. En vandaag Dag van de Arbeid. Laatste is zo gebleven, maar wie staat er nog bij stil? Ik ook niet op volle kracht, maar toch even.
Altijd is er dan herinnering aan mijn studietijd in Nijmegen. Ernstige jaren waren dat. Op de universiteit woedde een marxistisch-leninistisch bewind. Ik studeerde Nederlands, maar het was niet de bedoeling dat je romans of gedichten las, want dan onttrok je je aan de harde werkelijkheid. Alles wat je mooi vond, was enorme onzin. Ik had daar last van. Ik was ook links, maar niet zo links als bedoeld werd.
Eén keer heb ik in die tijd iets aan de Dag van de Arbeid gedaan. Koninginnedag was ingrijpend geweest en ik werd wakker met een brakke maag en een pijnlijk hoofd vol gehavende gedachten, zo’n kater die je deed besluiten: vanaf nu moet alles anders.
In Nijmegen was het Kolpinghuis, nog steeds, maar toen vonden er vooral dansavonden voor alleenstaanden plaats. Of dat nog het geval is, weet ik niet. En de Pink Floyd trad er ooit op. In 1969. Deze krant besteedde er nog niet zo lang geleden aandacht aan.
In het Kolpinghuis werd de Dag van de Arbeid gevierd. Misschien is vieren een te frivool woord. De organisatie was in handen van de PvdA. Er waren een paar toespraken, waarvan de laatste me bijstaat: een woedende man met een kolossaal hoofd verweet ons dat we de boel lieten versukkelen, kort door de bocht samengevat. Hij sprak met veel spuug. Daarna zongen we De Internationale: Ontwaakt! Verworpen der aarde!
Van mijn medestudenten zag ik niemand. Die sliepen vast lekker uit. Mijn conditie was nog niet in orde, maar ik was wel een nieuw leven begonnen. Dat wist ik zeker, maar je moet niet te veel zeker weten.