Poedersuiker

Nog een maand en we zijn halverwege 2024. Nu is er al een voorstelling te maken van waarop er tijdens de laatste dagen enorm teruggeblikt zal worden, waarschijnlijk ook omdat ons land weer of nog zonder regering zit en nieuwe verkiezingen worden voorbereid. Die zijn trouwens altijd op een woensdag. En de eerste dag van het nieuwe jaar is een woensdag! Zou het niet geweldig zijn dan met een schone lei te beginnen, qua landspolitiek? Dat we met de poedersuiker in het haar, vuurrode wangen van te veel champagne en vervuld van goede voornemens naar de stembus wandelen of wankelen, wat natuurlijk ook prima is voor de frisse neus. Januari wordt dan ook een minder saaie maand, want dag in dag uit zal de vraag aan de orde zijn: wat nu?
Net zoals deze dagen. Wie wordt premier? Gisteren en eergisteren heb ik er meer over gepraat dan goed voor me is. Als ik er hardop over nadacht, begon het steeds meer te schemeren in mijn humeur.
Gisteren las ik in Trouw een interview met Johan Remkes die best blij is met het gepresenteerde coalitieakkoord: “Ik zie een aantal heel fatsoenlijke hoofdstukken, bijvoorbeeld over bestuur.”
Altijd als de heer Remkes publiekelijk wat zegt, ben ik geneigd te denken dat hij gelijk heeft. Nu weet ik het niet, misschien zegt hij het wel omdat hij het prettig vindt als nieuwe premier gevraagd te worden. Nee, dat is raar wantrouwen! Hij zal nooit klakkeloos uitvoeren wat Wilders voorschrijft. Dat moet de nieuwe premier immers.
Als Wilders er niet uitkomt, komt hij misschien weer terug bij Plasterk: “Toe nou, alsjeblieft, Ronald, jij bent de enige die het kan.” Voor de vorm moet hij een tijdje aandringen en dan zegt Plasterk: “Vooruit, het vaderland roept me.”