Schets

In de eindexamentijd is het een prikkelende gewoonte dat Bekende Nederlanders of minder Bekende Nederlanders of Onbekende Nederlanders, die er ook zijn, examen doen op hun vakgebied. Bijvoorbeeld Maarten van Rossem beantwoordde de geschiedenisvragen. 
Ik lees die bevindingen graag, soms in lichte paniek, omdat ik vaststel dat me weinig van toen bijgebleven is.
Gisteren nam ik kennis van de ervaringen van illustrator Hedy Tjin die meedeed met het havo-examen tekenen, handvaardigheid en textiele vormgeving. Er werden veel kunsthistorische vragen gesteld, maar tekenen kwam niet aan de orde, terwijl ze dat graag wilde.
Wist niet dat je in tekenen examen kon doen. Als jong kind tekende ik graag. Toen ik nog niet kon schrijven, tekende ik verhalen, die voor een buitenstaander misschien niet helder te begrijpen waren, maar mijn moeder snapte wat ik bedoelde als ik haar had uitgelegd wát ze zag.
Mijn geheugen functioneert nog steeds behoorlijk, maar mijn herinneringen aan tekenlessen zijn vaag. Denkend aan de lagere school zie ik alleen een ruwe schets van een tragisch vogel op een gebroken tak.
Op het gymnasium hadden we volgens mij alleen in de eerste klas tekenles. Het ging vooral om technische aspecten als perspectief en het benutten van de ruimte. Resultaten krijg ik niet in beeld.
Met mij als tekenaar is het niets geworden, heláás. Soms maak ik wat voor kleindochter Kes die halverwege haar derde levensjaar is. We praten in normale taal met elkaar. Dus niet: “Opa mauw tekenen?” Nee: “Vind je het leuk als ik een poes teken.” Zijn er twee mogelijkheden. Of: “Ik WIL niet dat je een poes tekent.” Of: “Leuk, poes.”
Als ik klaar ben, zegt ze “Miauw”. Om mij een plezier te doen.