Groot

Vriend van me zegt dat hij de rest van de week vrij neemt. Als iemand zoiets zegt, is het vaag de bedoeling dat je dan vraagt wat hij gaat doen. Vraag ik. Hij heeft ook zin in die vraag, want hij antwoordt vol vrolijke daadkracht: “Lekker klussen.”Dat zijn woorden die ik nooit uitspreek. En dat betreur ik. Het lijkt me aangenaam, ja ontzettend bevredigend als je klussen lekker vindt.
Onder lekker klussen verstaan we karweitjes klaren in en rond het huis. Moet soms gebeuren, maar ik ben als klusser zelden succesvol, terwijl ik er niet tegen opzie mijn best te doen. Mijn bevriende buurman moet vaak ingrijpen: “Klusje is te groot voor je.”
Klusje kan meer betekenen dan alleen maar herstel- of onderhoudswerk. Tegen mij wordt weleens gezegd: “Dat is echt een klusje voor jou.” Gaat dan om het schrijven van een toespraak of zoiets.
Een klusje is wat anders dan een klus. Ik las bijvoorbeeld dat onze nieuwe premier een onmogelijke klus wacht: het strengste asielbeleid ooit vormgeven.
Mogen we een onmogelijke klus nog wel een klus noemen? Heeft het zin daaraan te beginnen?  Onmogelijk is onmogelijk. Waarom wordt zo’n omvangrijke, gevoelige en veeleisende gang van zaken een klus genoemd? Klinkt stoer en populair, dat wel. Wat moet het woord relativeren?
Onderzoek naar schofferend gedrag van de commissaris van de Koning in Gelderland: een klus die veel onderzoekbedrijven niet zagen zitten. Als je werk is onderzoek te doen, waarom niet? Wat is er aan de hand met die klus? De enórme organisatie KPMG heeft het nu gedaan, terwijl KPMG zich niet zo vaak met integriteit bezighoudt. Dat is de kern van de klus: hoe zit het met de integriteit? Van die vraag word ik trouwens altijd bedroefd.