Houdbaarheid

Fijne foto gisteren in bijna alle kranten: de heer Rutte die wegfietst van Het Torentje, uitgezwaaid door de nieuwe premier en zijn adviseur. De fiets stond ergens voor. Hij had die de avond ervoor al neergezet, want voor dinsdagochtend was er regen voorspeld en hij wilde uiteraard niet nat arriveren voor de sleuteloverdracht. Geen punt verder als hij in de regen zou moeten vertrekken. Zou ook symbolisch zijn geweest: na mij de zondvloed, maar dan op z’n Hollands, een malse zomerse bui.
Hoe vaak hebben we hem niet op de fiets gezien, de afgelopen jaren, meestal happend in een appel, altijd een sterk beeld: buiten Nederland gedroeg de heer Rutte zich altijd alsof alles in de grote wereld voor hem geen geheimen kende, maar binnen de grenzen liet hij vrolijk zien dat hij de leider was van een piepklein land aan het water, waar iedereen alsjeblieft gewoon moest doen want dan deed je al gek genoeg.
Er viel veel op hem aan te merken, maar toch denk ik weer: wat zal ik hem missen. Schoot ook sterk door me heen toen ik naar de bordesfoto keek, naar de nieuwe bewindslieden die bijna allemaal beperkte houdbaarheid uitstraalden.
Ook herinnerde ik me mijn eerste fiets, mijn eerste echte fiets dan, niet de kinderrijwieltjes uit de jaren daarvoor. Nee, in de zomer van 1962 stond een blinkende jongensfiets voor me klaar in de achtertuin.
Even later fietste ik weg, ook uitgewaaid door mijn ouders, zoals de heer Rutte eergisteren door zijn opvolger. Terug zwaaien kon niet, want moest mijn handen aan het stuur houden. Ik mocht niet vallen tijdens mijn eerste rit op de nieuwe fiets.
In mij tintelde het gevoel dat toen alles volop begon. Had de heer Rutte waarschijnlijk ook dinsdagochtend.