Donald

Op een druk kruispunt hier in de buurt moesten aankomende agenten om de beurt oefenen in het handmatig regelen van het verkeer. Ze waren duidelijk goed geïnstrueerd, maar het bleek toch geen eenvoudige aangelegenheid. 
Ik bleef staan kijken, niet ver van twee oude rotten in het vak die de leiding hadden.
Aan een van de aankomende agenten was bij voorbaat al te merken dat hij het moeilijk zou krijgen. Nerveus sloeg hij een collega gade die zin had midden op het kruispunt de baas te spelen. Diens gebaren waren krachtig, zijn blik vastberaden. Daarna moest hij.
Hij had een dun snorretje en bloosde van onzekerheid. 
Ik had zo met hem te doen dat ik eigenlijk liever niet wilde kijken. Even ging het hem goed af. Maar ineens was te zien dat hij het niet meer wist. Paar seconden bewoog hij zich niet. Automobilisten begonnen kinderachtig te claxonneren. Hij haalde zijn schouders op, liep snel naar de kant en stelde zich schuchter op achter de twee leidinggevende agenten die niets tegen hem zeiden.
Aan mij drong zich een herinnering op. Op de lagere school deed ik mee in het jaarlijkse toneelstuk. Ik was Baas Koekendeeg, een nare bakker. Mijn rol was klein, maar toch was ik zo zenuwachtig dat ik te vroeg het podium op liep. Mijn medespelers keken me angstig aan, in de zaal was het doodstil. Zacht zei ik de zinnen op die ik uit mijn hoofd had geleerd, maar toen ik besefte dat die nergens mee te maken hadden, verliet ik het podium, haastig, en daarna rende ik de school uit.
Eergisteren dacht ik aan dat alles toen ik de nieuwe premier in de weer zag. Ik hoopte dat hij zei: “Dames en heren, zoek het zelf maar uit, ik ga naar heel ver weg.” (Zoals Donald Duck doet als álles mis is gelopen!)