Oefenen

De Britse programmamaker Claudia Hammond schreef een boek dat De kracht van vriendelijkheid heet. Een voor de hand liggende reactie zal vast zijn: linke soep, voer voor softies. Ik denk dat niet. Het boek las ik nog niet, wel een interview met haar in Trouw.
Waarom ik niet meteen verzet voel tegen die titel, heeft met mijn opvoeding te maken. Ons werd op het hart gedrukt zo vaak mogelijk vriendelijk te blijven, ook in omstandigheden die niet meevielen. Mijn ouders waren allerminst softies, maar dat was een van hun manieren om deel te nemen aan een samenleving. 
In het interview zegt Claudia Hammond  vriendelijkheid niet als een karaktereigenschap te beschouwen. Je wordt er niet mee geboren, maar moet jezelf erin oefenen. Ik geloof dat, ook al snap ik  – en dat komt ook in het interview aan de orde- dat vriendelijkheid je dikwijls niet al te sterk doet overkomen. Dat imagoprobleem erkent Claudia Hammond: “Een vriendelijk mens ontbeert winnaarsmentaliteit, anderen lopen over hem of haar heen.”
Ben ik niet met haar eens. Als het je lukt ook in barre situaties vriendelijk te blijf, beschouw ik dat telkens als een overwinning.
Gisteren kwam ik bijna in botsing met een man op een fatbike. Was mijn schuld, wat hij ook vond, en die opvatting stak hij niet onder stoelen of banken: verwilderd begon hij te schreeuwen. Vogels vlogen op, andere fietsers passeerden in gespannen haast. Ik was een gore tyfuslijer, hij stelde krachtig voor me in elkaar te rammen. Je hebt dan de neiging fel terug te schreeuwen, maar zo zit de wereld al veel te veel in elkaar. Ik zei dat ik fout zat en verontschuldigde me. Dat verbijsterde hem, geloof ik. Met de mond vol tanden fietste hij voort. Overwinning!