Cadeautje

Als de NS waarschuwt dat reizigers rekening moeten houden met vertragingen (`pittig najaar’) is het heel erg menens. Onaangekondigd deed zich voorheen al veel oponthoud voor en door het nu van tevoren te zeggen, lijkt het legitiem: “Niet zeuren, u wist ervan en moet ons er verder niet mee lastigvallen.”
Al eerder suggereerde ik het: je wilt ergens heen en graag ook per trein om wat voor reden dan ook, ga dan gewoon naar het station, plan alsjeblieft niks, beloof niemand dat je op tijd komt en wacht rustig af. 
Je gaat op een bank zitten op het perron waarvan de trein zou kúnnen vertrekken, en probeert in zachte meditatie weg te zakken. Als de trein komt en daarna ook nog weer gaat rijden, beschouw je dat als mooi meegenomen, de dag wint aan kwaliteit, het toeval heeft je een cadeautje gegeven.
Daarom is het ook niet onlogisch dat het kaartje duurder wordt, je krijgt er wat voor terug.
Ik ben al aan het oefenen. Gisteren moest ik naar Maastricht, een traject dat vaak linke soep is. Ik wil er dus iets van maken en zorg ervoor dat ik een halfuur eerder ben dan de trein zou moeten vertrekken. Halfuur is krap. 
Ik ging op een bank zitten en luisterde aandachtig naar de omroepberichten. Die gingen vooral over treinen die niet rijden. Dan worden eerste alle stations opgesomd die de trein aandoet, en dan de eindbestemming en de slotwoorden zijn: “De trein rijdt niet.” 
Zoals er een sketch was van, ik meen, André van Duin die een kaashandelaar speelt. Hij somt gul alle kazen op die hij heeft, en dan: “Maar vandaag is er geen kaas.”
Je wacht gespannen af. De trein van Maastricht zit er niet tussen, sterker nog: die rijdt voornaam het station binnen. Je opluchting zoekt naar woorden.