Netste

Al een tijdje ligt mijn nieuwe agenda op mijn bureau. Die loopt van afgelopen juli tot december volgend jaar, volgens mij een agenda voor mensen die hechten aan overzicht. Ik vond het echter te vroeg om die al in juli in gebruik te nemen. Ik had bovendien mijn oude agenda nog. Die begon vorig jaar juli en mag nog een maandje of vier met me meedoen. 
Hoe lang agenda’s voor anderhalf jaar al bestaan, geen idee. Is ook overdreven, maar toch makkelijk.
In de nieuwe agenda heb ik mijn naam en alle andere persoonlijke gegevens in mijn netste handschrift opgeschreven, nou ja, netste, het meest leesbare. Ook wie gewaarschuwd moet worden als me iets overkomt. Tot nu toe onnodig, afkloppen. 
Dat doe ik al sinds ik met een agenda werk. Begon ik er al mee op de middelbare school? Nee, want had je de schoolagenda. Je mocht geen leuke in het warenhuis kopen, je kreeg er een van school, een saaistrenge. Die moest je zelf aantrekkelijk maken.
Waarschijnlijk begon ik met de echte agenda, de agenda voor mensen die iets te doen hebben in de maatschappij en hun sociale omgeving, daarna pas, toen ik ging studeren of iets wat op studeren leek.
Een nieuwe agenda heeft iets wat je ook op de eerste dag van het jaar voelt: er staat van alles te gebeuren, maar dat is nog even, héél even, ver weg.
In de nieuwe agenda noteerde ik al vier afspraken in september volgend jaar. Klinkt gewichtiger dan het is, heeft met activiteiten in het theater te maken. Ik dacht wel: september volgend jaar, wat is er dan allemaal met me aan de hand? Hoe ziet de wereld eruit, de kleine en de grote? Waaraan wil ik alsjeblieft niet denken? 
Wanneer is de agenda werkeloos in mijn leven? Word ik ooit een man zonder handschrift?