Zenuwen

Toen ik hoorde over wat er gaat gebeuren bij de Duitse grenzen, besefte ik dat het lang geleden is dat ik erg ver weg ben geweest. Ik bedoel naar landen waar je bij de grens je paspoort moest laten zien, ik bleef binnen Europa. Natuurlijk had ik wel altijd mijn paspoort bij me, want je hebt zo’n document niet zomaar. Bovendien reken ik altijd op omstandigheden waarin je moet kunnen aantonen dat je bent wie je zeg te zijn. Veroorzaakt ook altijd een stevig gevoel van triomf, zelfs van opluchting: met je identiteit zit het wel goed, daar valt in ieder geval niets op aan te merken.
Het kost me geen moeite me de onduidelijke spanning te herinneren toen het de gewoonste zaak van de wereld was dat je bij de grens je paspoort paraat moest houden. Soms was er iets mis, zonder dat je begreep wat. En ook kon je bagage enorm gecontroleerd worden, een tijdrovende kwestie die met je zenuwen op de loop ging. 
Van vakantiereizen met mijn ouders staat me bij dat bij het naderen van de eerste grens mijn vader aan mijn moeder vroeg, op veel te nonchalante toon:
“Zeg, je hebt toch wel de paspoorten bij je?”
Mijn moeder kon dan meedogenloos verbaasd zijn: “Daar zou jij toch voor zorgen?”
Soms moesten we terug. Tijdens dat traject was de auto tot het dak toe gevuld met een zwaar zwijgen.
Toen ik uithuizig was geraakt, overkwam me dat nooit. Ik vergat van alles, maar het paspoort niet. Paar kilometer voor de grens had ik het al binnen handbereik. Vaak kwam er alleen maar een hand uit het douanekantoortje, fel gebarend dat je door kon rijden. Ik deed dan net alsof ik niets anders verwacht had, maar vond het ook vaag jammer. Graag werd ik officieel goedgekeurd. Ben blij dat dát inmiddels over is!