Fier

Ergens in huis moet ik een zaklantaarn hebben. Geen idee waar. Ik denk er ook nooit aan. Ja, eergisteren toen ik in deze krant een stuk las over preppen, een woord waarmee ik nog geen band heb, wat ook komt door wat het betekent: dat je voorbereid bent op rampen.
Niet in mijn allerjongste jaren, maar daarna heb ik altijd een zaklantaarn gehad, het waren er nogal wat. Nooit kocht ik er een zelf, vaak was de nuttige voorziening een cadeau van bijvoorbeeld een tante die vond dat een jongen van Jan de Witt een zaklantaarn nodig had. Daar hoor je trouwens nog maar weinig over spreken, over jongens van Jan de Witt – korte broek tot diep in de herfst, padvinder, drie glazen melk per dag, liever niet te vaak huilen, om de haverklap fier naar de horizon turen. Waar zijn ze?
Als je de zaklantaarn pas had, zette je de eerste uren een paar keer aan en uit, zomaar. Ook scheen je op iets wat je zonder zaklantaarn ook wel kon zien. En één keer ging je er ’s avonds mee naar buiten. Je verspreidde licht zonder dat het een doel had.
Daarna ging de zaklantaarn in de la. Of in de schuur op een plank naast een kistje vol roestige schroeven. En als je die dan jaren later terugvond, na uren zoeken, was die stuk en het was volstrekt onduidelijk hoe dat kon.
Ik begrijp dat een prepper die het preppen serieus neemt, overlevingsmateriaal in een waterdichte rugzak bewaart. En die rugzak moet min of meer binnen handbereik blijven, want een ramp kan je dwingen razendsnel de benen te nemen. 
Ik denk dat ik de rugzak naast mijn bed plaats en dan iedere avond voor de zekerheid controleer of alles erin zit en de zaklantaarn het doet. Even aan en uit, net als vroeger toen ik nog jongen van Jan de Witt was.