Voorzichtig

Vandaag zou mijn moeder 99 zijn geworden. Ze was al een eind op weg, maar in het jaar van haar 92ste vertrok ze naar de andere kant, op een vroege, zonnige ochtend in april.
Toch heeft deze dag nog steeds een betekenis die zich moeilijk laat omschrijven. In ons gezin was haar verjaardag de eerste. Die van mijn vader was in november, de mijne in de december, die van mijn twee zusjes in januari en februari.
Mijn moeder had nooit veel zin in het vieren van deze dag. Niet dat ze tegen feestelijke momenten was, nee, integendeel, maar een verjaardag vond ze eigenlijk onzin, niet zo onzinnig als Moederdag, maar het kwam in de buurt.
Ik denk vaak aan dierbaren die er niet meer zijn. Soms heb ik het gevoel dat ze ook aan mij denken. Van welke mogelijkheden er allemaal zijn na de dood heb ik geen verstand, maar ik hoor vaak de stem van mijn moeder. Van mijn vader ook, maar minder vaak. Ook van een paar innige vrienden.
Kan best zijn dat ik die stemmen zelf veroorzaak, of hoe moet je dat noemen? Mijn moeder zei dikwijl tegen me: “Doe wel voorzichtig, jongen.” Altijd: jongen. Soms begreep ik niet hoezo ik voorzichtig moest zijn, maar waarschijnlijk hoorde haar advies bij hoe ze over me dacht, een kind (bleef je altijd natuurlijk) dat nooit goed uitkeek en niet in de gaten had dat hij dat niet deed.
Soms nuanceerde ze haar oproep voorzichtig te zijn. Als ik op reis ging bijvoorbeeld: “Niet verongelukken, jongen.
Heel ernstig zei ze dat. Ik beloofde haar dat ik het zou voorkomen.
Gebeurt niet zelden dat ik “Doe wel voorzichtig, jongen” in mijn hoofd hoor. En ik neem die woorden serieus, ook al weet ik niet altijd wat ik moet doen. Ja, vooral iets niet doen. Nuttig daarover na te denken.