Woorden

Zeker weten doe ik het niet, maar ik denk dat ik het in mijn puberteit ontwikkelde: als iets waar is maak je het nog meer waar door erover te praten. Voorbeeld: als het weer eens uit was met een meisje en ik gezelschap van mijn vrienden nogal stilletjes was, vroegen die: “Is er iets?” Heb ik altijd een van de ergste vragen van erge vragen gevonden: “Is er iets?”
Er is áltijd wat! Maar je hoeft niet per se te zeggen wat dat is. Je hebt er last van en alle woorden ervoor maken het nog lastiger.
Ik geloof dat ik het nog steeds heb.
Ik heb het helemaal niet graag over minister Faber, maar soms kan ik me niet tegenhouden. In azc’s wil ze borden zetten waarop staat: “Hier wordt gewerkt aan uw terugkeer.”
Ze was niet zelf op dat idee gekomen, maar raakte in Denemarken geïnspireerd. Daar had ze in opvangcentra die borden zien staan.
Mevrouw Van der Plas vindt het totaal onnodig, `vluchtelingen pesten’, dat is het.
Raak gezegd. Al die mensen die dagelijks die borden gaan zien (ze staan er nog niet) zijn onzeker, bang, bekaf van een leven dat niet op een leven lijkt, en ze weten zelf ook wel dat hun kansen op een hartelijke toekomst ontstellend gering zijn. Die borden wrijven dat er lekker in. Wat die woorden zeggen is (misschien) waar, maar te waar voor woorden.
Minister Faber vindt het een voorbeeld van duidelijk communiceren. Opmerkelijke opvatting van een minister die in het kabinet vooral haar mond houdt over wat er in haar boze breintje rondspookt, star en stuurs haar eigen gang gaat en ieder verzoek om een verhelderend interview afwijst.
Ik denk aan een uitspraak van haar: dat ze het juist goed vindt dat ze gehaat wordt. En zo dalen we af naar het hart van het beleid dat zij is.