Wind

In de boekwinkel kocht ik gisteren Hoe houd je je hart zacht van journalist en documentairemaker Natascha van Weezel. Het boek heeft ook een ondertitel: Een pleidooi voor het radicale midden in tijden van oorlog. De boekhandelaar en ik hebben het even over de zachte krachten die deze samenleving nodig heeft. 
Wanneer ik naar huis loop, mooi laag herfstlicht, lange schaduwen op straat, besef ik dat ik zo’n boek een paar jaar geleden waarschijnlijk niet had gekocht. Het zit wel goed in dat hart van mij, had ik waarschijnlijk ijdel gedacht. Of ijdel, ik weet het niet, ik ben van nature een groot voorstander van zachtmoedigheid, het was ook de kern van mijn opvoeding. Wil niet zeggen dat je meteen een softie bent, want dan ben je té zachtmoedig en daarmee red je het niet, alleen in kleine kring.
Het boek heb ik nog niet gelezen, want ik was achter met de kranten. Die hielden me een tijdje zoet, meer gealarmeerd dan zoet. Ik wist bijvoorbeeld niet dat verkeersminister Madlener zich niet distantieerde van de valse veronderstelling van Donald Trump dat migranten honden en katten eten, Nee, hij kon dat niet uitsluiten. Wat ik dan denk is: hij vindt dat niet echt, hij vindt dat hij dat moet vinden. En door het uit te spreken doet hij mee met de gure wind die door dit land waait sinds het kneuzenkabinet naar een scepter zoekt.
Minister Faber manifesteerde zich in Luxemburg voor het eerst als minister Faber op het Europese politieke toneel.
Haar asielplannen werden van tafel geveegd, maar bij haar heerst vooral verbazing omdat ze heel goed ontvangen werd. Een uiting van wat haar vreemd is: diplomatieke hoffelijkheid. Nee, elementaire hoffelijkheid. Haar verbazing is verontrustend.